استمناء

استمنا خارج شدن منی به وسیله دست یا عضو از اعضای بدن به قصد لذت بردن و بدون جماع است.

لغت شناسی استمناء

استمناء که از آن به خودارضایی و در عرف به جلق زدن تعبیر می‌شود در لغت به معنای طلب و خروج منی در خارج باوررفتن با آلت تناسلی و بدون جماع معنا شده است نه مطلق و مجرد طلب. منی آبی است که از انسان با دست و بدون صدا خارج می‌شود.

استمناء در روایات

استمناء در روایات به خضخضه؛ یعنی طلب منی و خارج شدن منی در غیر از فرج با دست و تحریک شدن نیز یاد شده است. این عمل گناه بزرگی خوانده شده و از امام رضا (ع) روایت شده است استمناء کننده کسی است که با خود جماع می‌کند و اگر ایشان مطلع شود با کسی که استمناء می‌کند با او هم‌غذا نمی‌شود.

استمناء در اصطلاح فقهی

استمناء خارج شدن منی است به وسیله مالیدن دست یا عضو از اعضای بدن یا چیزی دیگر به آلت تناسلی، یا با لمس نمودن مرد بدن زن نامحرم و یا بدن مرد دیگر، یا با بوسیدن، دیدن منظر شهوت انگیز و شنیدن الفاظ و تعبیرات تحریک کننده جنسی استمناء تحقق پیدا می‌کند. استمناء به وسیله خود شخص یا غیر او و غیر انسان بدون عمل زناشویی با غیر همسر و کنیز، نگاه کردن به فرج زن نامحرم و بازی نمودن و همچنین مالیدن آلت تناسلی در میان ران‌های همسر و کنیز که موجب خارج شدن منی شود، استمناء تحقق پیدا می‌کند. در خارج شدن و انزال منی بدون قصد، استمناء صدق نمی‌کند. به باور برخی استمناء تنها با فعالیت و وررفتن مرد و بازی کردن با عضو جنسی و یا عضو غیر جنسی تحقق می‌یابد و برای زن که منی ندارد استمناء صدق نمی‌کند؛ چون برون ریختن منی در برون از آلت تناسلی زن وجود ندارد. دیگر اینکه استمناء در صورت تحقق پیدا می‌کند که انزال رخ دهد و الا صرف فعالیت و بازی آلت تناسلی با دست و یا عضو از اعضای بدن اعم از بدن زن و مرد و شی دیگر استمناء و خودارضایی صدق نمی‌کند. پس اول قصد و دوم خارج شدن منی و انزال از شرایط تحقق استمنا است.

منابع

• ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، بی‌تا.
• انصاری، محمد علی، الموسوعة الفقهیة المیسرة، قم، مجمع الفکر الإسلامي، چاپ اول، 1415ش.
• ابن‌اثیر، مبارک بن محمد، النهایة في غریب الحدیث و الأثر، قم، اسماعيليان، 1367ش.
• بروجردى، حسين، منابع فقه شيعه‏، تهران، انتشارات فرهنگ سبز،1386ش.
• حسنی بیرجندی، حسین، غریب الحدیث في بحار الأنوار، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی. سازمان چاپ و انتشارات، 1379ش.
• ذهنى تهرانى، سيد محمد جواد، المباحث الفقهية فى شرح الروضة البهية، يا، راهنماى فارسى شرح لمعه‏، قم، كتابفروشى وجدانى‏، 1366ش.
• شرتونی، سعید، تهران، أقرب الموارد في فصح العربية و الشوارد، منظمة الاوقاف و الشؤون الخیریة. دار الأسوة للطباعة و النشر، 1374ش.
• فضل‌‌‌الله، محمدحسین، دنیای زن، تهران، دفتر پژوهش و نشر سهروردی، 1389ش.
• فضل‌‌‌الله، محمدحسین، فقه زندگی، قم، دار الملاک للطباعة و النشر و التوزیع، 1380ش.
• قزوینی، محمد بن یحیی، تهذيب و تصحيح ترجمان اللغة، تهران، شمس الضحی، 1387ش.
• نجفی، محمدحسن بن باقر، جواهر الکلام، بیروت، دار إحياء التراث العربي، بی‌تا.