حلال‌گوشت

از ویکی‌موضوع

مفهوم‌شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

حلال‌گوشت، آن دسته از جانورانی هستند که مصرف گوشت آن‌ها پس از انجام تذکیه (ذبح یا صید شرعی) جایز است.[۱]

حیوانات حلال‌گوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

حیوانات خشکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

حیوانات خشکی خود به دو دسته اهلی و وحشی تقسیم می‌گردند:

۱. چهارپایان اهلی حلال:

  • انعام ثلاثه: سه گونه گاو، گوسفند و شتر که در فقه به «انعام ثلاثه» مشهورند، از مهم‌ترین حیوانات حلال‌گوشت به شمار می‌روند و تمامی فقها بر حلیت آن‌ها اتفاق نظر دارند.[۲] مگر آن كه موطوء انسان واقع شوند[۳] يا شير خوك خورده باشند - به گونه‌اى كه بدان نيرو گرفته، و استخوانشان محكم شده باشد-[۴] و يا از مدفوع نجس تغذيه كرده باشند[۵] كه در هر سه صورت، گوشت آن‌ها حرام مى‌شود.[۶]
  • حیوانات مکروه: گوشت اسب، قاطر و الاغ، بنابر مشهور مکروه شمرده می‌شود که این کراهت در مصرف گوشت قاطر شدیدتر است.[۷]

۲. حیوانات غیر اهلی حلال:

گوشت حیواناتی نظیر گاو وحشی، گورخر، قوچ کوهی، آهو و گوزن حلال است.[۸] درباره حلیت گوشت زرافه، قدما و متأخران متعرض حكم نشده‌اند[۹] میان مراجع تقلید معاصر اختلاف نظر وجود دارد. برخی آن را حلال[۱۰] و برخی دیگر بنابر احتیاط حرام می‌دانند.[۱۱]

گوشت کانگورو در بین اکثر مراجع معاصر حرام است اما آیت الله العظمی مکارم شیرازی فتوا داده اند: در صورتی که ذبح شرعی ‌شود، کانگورو از حیوانات حلال گوشت است و خوردن آن اشکالی ندارد.[۱۲]

آبزیان[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  • ماهیان پولک‌دار (فلس‌دار) و میگو و پرندگان دریایی حلال‌گوشت‌اند .
  • به جز این دو مورد، بقیه آبزیان در زمره حیوانات حرام‌گوشت قرار دارند. همچنین، حیوانات دوزیست همگی حرام گوشت هستند.[۱۳]
  • شرط تذکیه آبزیان: تذکیه ماهی به این است که زنده از آب گرفته شود. اگر ماهی در آب بمیرد، پاک است اما خوردنش حرام است.[۱۴]
  • فرآورده‌ها: خاویار و تخم ماهی‌ها از نظر حلیت و حرمت، تابع خود ماهی هستند.[۱۵]

پرندگان[ویرایش | ویرایش مبدأ]

برای تشخیص پرندگان حلال‌گوشت، معیارهایی ذکر شده که وجود یکی از آن‌ها برای حلیت کافی است: نشانه‌های پرنده حلال‌گوشت:

  1. چینه‌دان یا سنگ‌دان یا در پشت پا سیخک (خار) داشته باشد.[۱۶]
  2. نحوه پرواز: مدت زمان بال‌زدن (دفیف) آن از صاف نگه داشتن بال‌ها (صفیف) بیشتر باشد.[۱۷]
  • پرندگان حلال: مرغ خانگی، خروس، بوقلمون، شترمرغ، کبوتر، گنجشک، کبک، تیهو و بلبل.
  • پرندگان مکروه:

گوشت پرندگانی مانند هدهد و پرستو حلال است، اما خوردن آن کراهت دارد.[۱۸] همچنين گوشت فاخته، چكاوك، هوبره و بويژه وركاک، صوّام و سبزه قبا (شيرگنجشک) مكروه است.[۱۹] فرآورده‌ها: حکم تخم پرندگان نیز تابع حکم گوشت آن‌هاست.[۲۰]

حشرات[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در بین حشرات، فقط ملخِ قادر بر پرواز، حلال گوشت است.[۲۱]


مثال[۲۲]

پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ج۲، ص۴۲۶.
  2. الروضة البهیة في شرح اللمعة الدمشقیة، ج 7، ص 267.
  3. جواهر الكلام، ج36، ص284.
  4. جواهر الكلام، ج36، ص282.
  5. جواهر الكلام، ج36، ص272.
  6. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام. ج 1، ص 698.
  7. الروضة البهیة في شرح اللمعة الدمشقیة، ج 7، ص 268.
  8. الروضة البهیة في شرح اللمعة الدمشقیة، ج 7، ص 268.
  9. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام. ج 4، ص 232.
  10. ماوراء الفقه، ج7، ص121؛ https://qom.shafaqna.com/FA/186023Y ؛ https://www.makaremshirazi.net/main.aspx?typeinfo=21&lid=0&catid=40347&mid=276860
  11. https://www.sistani.org/persian/qa/0895/
  12. https://www.islamquest.net/fa/archive/fa48815
  13. جواهر الکلام، ج36، ص241.
  14. الروضة البهیة في شرح اللمعة الدمشقیة، ج 7، ص 238.
  15. الروضة البهیة في شرح اللمعة الدمشقیة، ج 7، ص 265.
  16. جواهر الکلام، ج36، ص306.
  17. جواهر الکلام، ج36، ص304.
  18. الروضة البهیة في شرح اللمعة الدمشقیة، ج 7، ص 281.
  19. جواهر الکلام، ج36، ص313.
  20. الروضة البهیة في شرح اللمعة الدمشقیة، ج 7، ص 289.
  21. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج ۳، ص ۳۰۵.
  22. خوردن گوشت زرافه و گوزن چه حکمی دارد؟، پایگاه اطلاه رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  • موسسه دائرة المعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل بیت (ع) و هاشمی شاهرودی، محمود. 1382. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام‏. ج. 1. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام. مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل بيت (عليهم السلام).
  • شهید ثانی، زین‌‌الدین بن علی؛ شهید اول، محمد بن مکی؛ و کلانتر، محمد. (1410). اللمعة الدمشقیة (ج 1). کتابفروشی داوری.
  • محمدحسن بن باقر؛ جواهر الکلام «في شرح شرائع الإسلام»، دار إحياء التراث العربي.
  • صدر، محمد،(1430). ما وراء الفقه، دار الأضواء.