اردک ماهیخوار سفید
اردک ماهیخوار سفید یا مرگوس سفید پرندهای حلالگوشت است.
پرندهای است آبزی و سفید رنگ که سفیدترین گونه از خانواده مرغابی در ایران است. اغلب اوقات خود را در آب سپری میکند. فرم بدنش تقریبا شبیه سایر اردکهاست و قرار گرفتن پاهایش تقریبا در انتهای بدن غواصی در زیر آب را برایش راحت میکند.
توصیف ظاهری[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اندازه این پرنده ۴۱ سانتیمتر، پرنده نر سفیدرنگ است با طرحهای زیبای خطوط مشکی روی بدنش. رنگ سرش سفید است با یک لکه ی سیاه بزرگ در اطراف چشمانش که معمولا سفیدی گونهها و گلویش به رنگ کرم هم دیده میشود. کاکلی خوابیده و سفید با پرهای زیرین سیاه دارد که در مواقع جفت یابی و انجام حرکات نمایشی آن را بالا نگه میدارد. سطح پشتی کمرش سیاه رنگ است و دو خط مشکی هلالی شکل در جلوی سینه و پهلوهایش وجود دارد. شاهپرهای اولیه بالش از نوک سیاه رنگ و از وسط تا انتها به رنگ سفید است.
پرنده ماده بدنی کشیدهتر دارد و فرم بدنیش بیشتر شبیه به سایر مرگوسهاست. سر پرنده ماده به رنگ قهوهای بلوطی و رنگ گلو تا زیر چانهاش سفید رنگ است. سطح پشتی کمر و سینهاش خاکستری رنگ است که تا کنار پهلوها ادامه دارد و در ناحیه پشتی تیرهتر است. سطح شکمی پرنده ماده سفید رنگ است. پرنده نابالغ به پرنده ماده شبیهتر است.
رنگ چشمها در پرندهنر سیاه و در پرنده ماده قهوهای تیره است. پاها و منقارش خاکستری رنگ میباشد. [۱]
زیستگاه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در رودخانهها، مردابها، برکهها، دریاچهها و یا تالابها، و معمولا آبهای پرسرعت و نا آرام دیده میشود. گاهی در سواحل پناهدار دریاها و خورها دیده میشود. [۲]
تغذیه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از ماهیها و قورباغه و سایر جانوران آبزی کوچک تغذیه میکند. برای شکار ماهیها به زیر آب می رود و به دنبال آنها برای چندین دقیقه شنا کرده و پس از شکار به سطح آب باز میگردد.[۳]
حکم فقهی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
این پرنده دارای چینهدان، سنگدان و خارک پشت پا می باشد بنابر این طبق نظر همه فقها «حلال گوشت» است.[۴]
حکم فضله[ویرایش | ویرایش مبدأ]
طبق نظر مشهور فقها فضله این پرنده پاک است.[۵]
گالری[ویرایش | ویرایش مبدأ]
-
مرگوس سفید ماده
-
اردک سیاه مخملی نر
-
جوجه مرگوس سفیدی
-
نقشه پراکنش
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ زارعی زیاری، حسین،اطلس فقهی پرندگان ایران، نشر معروف، ۱۳۹۳ش، ص ۱۰۷.
- ↑ زارعی زیاری، حسین،اطلس فقهی پرندگان ایران، نشر معروف، ۱۳۹۳ش، ص ۱۰۷.
- ↑ زارعی زیاری، حسین،اطلس فقهی پرندگان ایران، نشر معروف، ۱۳۹۳ش، ص ۱۰۷.
- ↑ زارعی زیاری، حسین،اطلس فقهی پرندگان ایران، نشر معروف، ۱۳۹۳ش، ص ۱۰۷.
- ↑ توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج ۱، ص ۶۹، مسأله ۸۴ و ۸۵.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- زارعی زیاری، حسین، اطلس فقهی پرندگان ایران، نشر معروف، ۱۳۹۳ش.
- منصوری، جمشید، راهنمای پرندگان ایران. نشر فرزانه، ۱۳۹۲ش.